Uşaqların inkişafında, şəxsiyyətinin formalaşmasında və ümumiyyətlə sağlam və xoşbəxt gələcəyində ailənin rolu danılmazdır. Çünki ailə uşağın kömək və dəstək yeridir. Bundan savayı, uşaq ailə daxilində insani münasibətləri mənimsəyir və cəmiyyətin gələcək üzvü kimi formalaşır.

Konstitusiyamızda göstərilir ki, uşaqların qayğısına qalmaq və onları tərbiyə etmək valideynlərin borcudur. Bu borcun yerinə yetirilməsinə dövlət nəzarət edir.

Ailə Məcəlləsinə görə 18 yaşına (yetkinlik yaşına) çatmayan və tam fəaliyyət qabiliyyəti əldə etməyən şəxslər uşaq hesab olunurlar. Hər bir uşaq ailədə yaşamaq və tərbiyə almaq, öz valideynlərini tanımaq və onların qayğısından istifadə etmək, uşağın maraqlarına zidd olan hallar istisna olmaqla, onlarla birgə yaşamaq hüququ vardır. Uşaq, həmçinin öz valideynləri tərəfindən tərbiyə olunmaq, öz maraqlarının təmin olunması, hərtərəfli inkişafı, onun ləyaqətinə hörmət olunması hüququna malikdir.

Məlum olduğu kimi ailə kişi ilə qadının yaratdığı könüllü ittifaqdır. Bu səbəbdən də tərəflərdən biri ailə münasibətlərini davam etdirmək istəmədikdə nikah pozula bilər. Bu zaman uşağın hansı valideynlə birgə yaşaması məsələsi ortaya çıxır. Belə ki, nikah pozulduqdan sonra uşaqlar valideynin birindən ayrı yaşamağa məcbur olurlar və təcrübə göstərir ki, belə hallarda uşaqlar daha çox ana ilə yaşayır. Bu cür halların yaranması isə uşaqla ünsiyyət hüququnun tənzimlənməsi məsələsini zəruri edir.